Işığın Aşk Çocukları

Karanlık gebe çocuklarına
Rüzgar kahbe savurup duruyor  ordan oraya
Doğuruyor çocuklarını 
Akdeniz kokulu güzel kadınlar 
Kız, oğlan 
fahişeleri karanlığın
Rüzgar kahbe savuruyor 
Her birini
Süt kokan tenleri
Kuytu köşelerine bastırıyor 
Gece.
Gözler kan kırmızısı 
Işığı bilmeyen çocuklar
Hoyratça akan kanları içmeye doyamıyor
 İ‘LÂ-yi KELİMETULLAH’a uzanır akrebin eli
Ateş yeter mi söndürmeye Allah ilmini? 
Şeytanlar toplanır ayin yapar..
Bir çocuk bağırır Bismillah!
Anadolu’nun Bozkurtları ulur
Bir tan vakti. 
Gökte tek bir yıldız
Bir de 
Ay 
Sönmüş bütün yıldızlar…
Hayatın atar damarına 
Ezanlar gök kubbede yankı
Rüzgar Meltem 
karanlık söndüremez güneşi
Doğar  ışığın ölümsüz aşk çocukları

Yağar sevgi damla damla 
kanlı ellerin açılır 
İçki kokan dillerle yakarır 
Yıkar çıplak ayaklı halifeler sokakları 
Bir nida, bir dua
Temizler izlerini
İzler kalırsın saklandığın en karanlık kuytunda
 
Bir gül fidanı, bir tane, bir tane daha düşer efsunlu toprağın bağrına yıkar anaların ağıt yakan göz yaşları…

Akdeniz kokulu, 
Anadalu yürekli kadınlar doğurur her gün binlerce 
göğsünde parlayan ay yıldız çocuklarını
Bir gül, bin olur keser karanlığın soluk borusunu!