Çocuklar Öldürülmesin Şeker de Yiyebilsin

Sevgili dostlarım, hepinizi kucak dolusu sımsıcak bir merhaba ile selamlamak isterdim ama ne yazık ki yapamıyorum kuru bir merhaba ile yetiniyorum çünkü
mutsuzum, huzursuzum, yüreğim ağlıyor. Gün geçmiyor ki bir cocuk kayboldu haberi duyalım gün geçmiyor ki bir ana kuzusunun daha katledildigini okumayalım.
Yazmak istiyorum, dökmek istiyorum içimdekileri böylece rahatlamak istiyorum belki de ama olmuyor sözcükler düğüm düğüm olmuş kalemimden akmıyor göz pınarlarından damla damla süzülüyor kağıtlara... Aklıma yalnızca bir şair geliyor: sözün ustası, şiirin babası...
 
Vaktiyle rahmetli A. Türkeş bir konuşmasında ondan bir şiir okumuştu.
 
Başbakanın eşi hanimefendi de okumuştu onun şiirini
Hatırladınız zannediyorum. Evet,Nâzım'dan bir şiir.
Nâzım, o şiiri Hiroşima’da ölen çocuklar için yazmıştı. Livaneli’de bestelemişti.
Çocuk her yerde çocuk ve “Çocuklar öldürülmesin... Şeker’de yiyebilsinler...”
 
Nâzım, bugün yaşasaydı elbette Gazze’de ölen çocuklar için yazardı. Mısır'da yaşayan yavrular icin yazardı. Türkiye'de bir hic uğruna ölen cocuklar icin yazardı. Kamyon girişine yasak olduğu halde bir kamyon tarafından park yerinde kardan adam yaparken ezilen küçük Emir icin yazardı. Suyu balcik haline gelmis havuzda boğulan Pamir icin yazardı. Tecavüze uğrayıp hunharca öldürülen Mert icin yazardı. Yazardı da yazardı susmazdı, hepsi icin yazardı. Biz şimdi niye onun şiirini bu çocuklarımız için okumayalım:
 
Okuyalım, hep birlikte, bağıra çağıra, ağlaya ağlaya okuyalım kimi yerde yutkunalim duralım ama okuyalım, susmayalım...
 
Kapıları çalan benim
 
kapıları birer birer.
 
Gözünüze görünemem
 
göze görünmez ölüler.
 
 
Hiroşima´da öleli
 
oluyor bir on yıl kadar.
 
Yedi yaşında bir kızım,
 
büyümez ölü çocuklar.
 
 
Saçlarım tutuştu önce,
 
gözlerim yandı kavruldu.
 
Bir avuç kül oluverdim,
 
külüm havaya savruldu.
 
 
Benim sizden kendim için
 
hiçbir şey istediğim yok.
 
Şeker bile yiyemez ki
 
kâat gibi yanan çocuk.
 
 
Çalıyorum kapınızı,
 
teyze, amca, bir imza ver.
 
Çocuklar öldürülmesin,
 
şeker de yiyebilsinler.